شجاعتش همیشه ورد زبان مردم بوده و است اما آنچه بیشتر از همه او را بر سر زبان ها انداخته است، ادبش در مقابل برادرش سیدالشهداست.

آنقدر در مقابل برادر متواضع و مودب بود که  شاید چنین ادبی به ذهنمان هم خطور نکند. هیچ وقت بدون اجازه در محضر امام حسین (ع) نمی نشست و پس از اجازه گرفتن نیز بسیار فروتنانه - به صورت دو زانو - در گوشه ای می نشست.(1)

هیچ وقت برادرانش را با اسم کوچک صدا نمی زد، حتی با خطاب برادرم نیز صدا نمی زد چراکه با خودش فکر می کرد مقام فرزندان رسول خدا(صلی الله علیه وآله) از او بالاتر است، به همین خاطر همیشه با تعبیرهایی مؤدبانه مانند «فرزند پیامبر خداصلی الله علیه وآله!»، «مولای من!» و «سرور من!»، جایگاه بلند ایشان را پاس می داشت و مانند دیگر دوستداران، بدون در نظر گرفتن برادری خویش، آنان را مورد خطاب قرار می داد.(2)

کم نیست نمونه های ادب قمر منیر بنی هاشم در مقابل امام حسین(علیه السلام) اما به یک قضیه اکتفا می کنیم. هنگام خروج از مدینه، امام حسین علیه السلام ندا داد: «این اخی - این قمر بنی هاشم فاجابه العباس لبیک لبیک یا سیدی فقال له الامام علیه السلام: قدم لی یا اخی جوادی فاتی العباس بالجواد الیه; کجاست برادرم ... کجاست ماه بنی هاشم؟ پس عباس جواب داد: بله بله ای آقای من! آنگاه امام حسین علیه السلام فرمود: ای برادر، اسبم راحاضر کن، پس عباس اسب حضرت را حاضر نمود».(3)

پاورقی:
1. معالی السبطین، ج 1، ص 443.
2. بطل العلقمی، ج 2، ص 443 و 444.
3. موسوعة کلمات الحسین علیه السلام، ص 298 .